نکته‌ای که بيان آن در پایان این فصل ضروري است، این است که قدر این روایات را بدانید. خون‌ها ریخته شده، زندان‌ها تحمّل شده، تازیانه‌ها خورده شده تا این روایات این طور به دست ما برسد.

ببينيد علامه‌ي امینی«ره» با چه زحمتی کتاب الغدیر را نوشته است.

يا قاضی نور الله شوشتری«ره» چگونه برای ترویج تشیّع به هندوستان رفت و کتاب شریف احقاق الحق را نوشت و در آخر به جرم نگارش این کتاب به اعدام محکوم شد و با تازيانه‌ي خاردار به شهادت رسید.

یا در مورد ابن ابی عمیر«ره» که از اجلاء روات است، نقل شده که به دستور هارون به جرم تشیّع در زندان، صد و بیست چوب خورد و سپس صد و بيست و يک هزار درهم پرداخت تا آزاد شد^[1].

اگر همین جناب ابن ابی عمیر«ره»در روز قیامت از ما بازخواست و بگوید: چقدر قدر این روایات را دانستید، چه جوابی می‌توانیم به او بدهیم؟

لذا از همه‌ي شيعيان مخصوصاً جوانان انتظار مي‌رود که به این روایات اهمیّت بدهند و نگذارند در میان شیعه کم‌رنگ شود.

همچنين در زمينه‌ي امامت تحقيق کنند. امامت چيزي نيست که قابل تشکيک باشد. در اين باره کتاب‌هاي زيادي نوشته شده؛ مانند «الغدير» مرحوم علامه‌ي اميني، «عبقات الانوار» مير حامد حسين هندي، «احقاق الحق» شهيد ثالث قاضي نور الله شوشتري، و کتابي که بسيار براي شما نافع است، کتاب «شب‌هاي پيشاور» نوشته‌ي مرحوم سلطان الواعظين است که خلاصه‌اي از تمام منابع در اين زمينه است. انصافاً ايشان در اين کتاب معجزه کرده است. حتماً حضرت ولي عصر«ارواحنا فداه» نظر لطف به او کرده که توانسته چنين کتابي بنويسد. حداقل مقداري از عمرتان را با خواندن اين کتاب‌ها به اميرالمؤمنين«سلام الله علیه» اختصاص دهيد. اين بحث‌ها بايد براي ما که ادعاي تشيّع داريم، جاذبه داشته باشد و مقدم بر کارهاي ديگرمان قرار گيرد.

پی نوشت ها:

[1]. اختيار معرفة الرجال، ص 592.